Moment wchodzenia przez dziecko w okres dojrzewania jest bardzo często spektakularny. Nie tylko zauważamy, że dziecko zmienia się fizycznie, ale też często ze „słodkiego przytulaska”, przeistacza się w hormonalny kłębek emocji. W tym czasie dzieje się bardzo wiele. Pojawia się myślenie formalne, gdzie młody człowiek potrafi myśleć abstrakcyjnie o hipotetycznych sytuacjach, testować hipotezy, rozważać coś na logikę. Nie dzieje się to jednak z dnia na dzień, a często prowadzi u nastolatka do pogubienia i niezrozumienia oczekiwań społecznych, rodzinnych i własnych. Z jednej strony chce być samodzielny, mieć swobodę decydowania, z drugiej strony potrzebuje czuć, że może dalej chronić się za swoim opiekunem.

Każda kwalifikacja do terapii jest kilkuetapowa:

1. Spotykamy się z rodzicami, aby dowiedzieć się co ich niepokoi. Przeprowadzany długi (około 50 minutowy wywiad), w którym tworzymy hipotezy i rysujemy obraz nastolatka w oczach rodzica, przygotowujemy narzędzia do diagnozy.
2. Spotykamy się z rodzicami i nastolatkiem. Po kilku minutach prosimy o przejście rodziców do poczekalni. Prowadzimy wywiad obserwację i badanie z nastolatkiem w oparciu o wcześniej przygotowane narzędzia i metody diagnostyczne. (zazwyczaj trwa to jedno lub dwa spotkania 50 minutowe)
3. Opracowujemy materiały, analizujemy testy, rysunki dziecka, potwierdzamy lub wykluczamy hipotezy, przygotowujemy opinię lub program terapeutyczny (odbywa się to bez udziału rodziny)
4. Spotykamy się z rodziną (czasem bez nastolatka) i omawiamy wyniki, rozmawiamy o wnioskach
5. Jeśli potrzebna jest terapia, to precyzujemy warunki (kontrakt) i rozpoczynamy proces terapeutyczny, lub trening funkcji poznawczych, terapię eegbiofeedback (w zależności od sytuacji)

Inaczej niż w pracy z dorosłymi do obecnych relacji przywiązaniowych nastolatków należy odnieść się bardziej bezpośrednio.

Może to oznaczać zastanowienie się wraz z nastolatkiem i rodziną, czy oprócz sesji indywidualnych nie należy wziąć również pod uwagę oddzielnych spotkań z rodzicami bez udziału nastolatka, lub terapii wspólnej. Oddzielne spotkania z rodzicami mają na celu osiągnięcie większej refleksyjności i spójności myślenia o swoim dziecku i jego kształtującej się osobowości. Zanim zostanie podjęta decyzja dotycząca osobnych rozmów z rodzicami/opiekunami bierzemy pod uwagę charakter zgłaszanego problemu oraz to, w jaki sposób spotkanie może wpłynąć na system rodzinny i przymierze terapeutyczne.

W trakcie terapii skupiamy się głównie na mocnych stronach nastolatka, rodziny oraz społeczności z myślą o wspomaganiu jego rozwoju. Z naszej strony w dużej mierze kładziemy nacisk na postawę afirmującą, która tworzy odpowiednie przymierze terapeutyczne. Ważnymi czynnikami w trakcie terapii nastolatka jest funkcja refleksyjna- czyli zdolność i chęć rozpoznawania doświadczania i rozważania własnych myśli, uczuć i motywacji. Ponadto poczucie sprawczości- czyli poczucie własnej skuteczności i odpowiedzialności za swoje działania oraz relacyjności- czyli przywiązania wagi do relacji, co przybiera formę otwartości na punkt widzenia innych osób i dążenia do utrzymania kontaktów z innymi. Dzięki tym funkcjom nastolatek dostrzega i nazywa swoje emocje wynikające z różnych doświadczeń życiowych, co powoduje zmniejszenie negatywnego wpływu ich przeżywania.